9 - Umowa

 

ROZDZIAŁ 9

 Umowa

 

Ryn

 Obudził mnie dzwonek telefonu.

Załatw to.

Słysząc, jak Boone mamrocze sennie, chrapliwie - „Cholera”, wiedziałam, że dzwonek mojego telefonu obudził nas oboje.

Wysunęłam się z krzywizny jego ciała, kiedy przesunął się, by chwycić mój telefon.

Zanim się odwróciłam, podparłam na łokciu, dostałam ładunek porannego, potarganego Boone’a i radziłam sobie z reakcją na to, złapał moją komórkę i patrzył na ekran.

Ale widząc go tam, w moim łóżku, właśnie obudzonego i po wczorajszym wspaniałym dniu (pomimo tego, że zaczęło się od wizyty dwóch prawdopodobnie brudnych gliniarzy i zdobycia wiedzy, że moja przyjaciółka została zamordowana), zdałam sobie sprawę, że byłam osobą, która na wszystko idzie.

Mogłabym być rannym ptaszkiem.

Albo mogłabym być rano sową (szczególnie, gdy ktoś budził mnie wcześnie telefonem po tym, jak tańczyłam poprzedniej nocy).

Pracowałam w nocy i przez większość czasu byłam w ruchu, ale to nie znaczyło, że byłam nocnym markiem. Musiałam to udawać w pracy w niektóre noce, kiedy tego nie czułam.

Miałam jednak wrażenie, że gdyby życie zaprowadziło mnie do miejsca, w którym regularnie budziłabym się obok Boone’a, na pewno zostałabym rannym ptaszkiem.

Każdego ranka budziłabym się jak skowronek.

A także byłabym nocną sową, gdybym co noc zasypiała obok niego.

To była moja myśl, zanim się odezwał i zdałam sobie sprawę, że może nie mam racji.

Ale nie z powodu Boone’a.

Jak miałam się dowiedzieć w oparciu o moje zwykłe podejrzenia.

Dowiedziałam się tego, kiedy Boone zadeklarował, zwracając uwagę na mój telefon - „Nie czuję się dobrze z tym, żebyś w poniedziałek rano miała wziąć jakieś gówno”.

Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć – tak, z moją komórką wciąż dzwoniącą w jego dłoni – kontynuował - „Właściwie, po ostatnich kilku dniach, nie czuję, żebyś miała złapać jakieś gówno przez cały ten tydzień”.

W tym czasie otworzyłam usta, ale nie byłam w stanie ich użyć, zanim kontynuował - „Cholernie szczerze powiem, że jeśli bym miał z tym coś wspólnego, teraz byś żyła w strefie bez gówna.”

Strefa bez gówna?

Dobra, wróciłam do dobrego nastroju. Bo to było słodkie, opiekuńcze i zabawne. I to wszystko mi się podobało.

Mój telefon przestał dzwonić.

Spojrzałam na niego - „Kto to był?”

„Twoja niezupełnie-szwagierka.”

To była niespodzianka. I prawdopodobnie nie dobra.

„Angelica?” - zapytałam.

Boone nie odpowiedział, bo mój telefon znów zaczął dzwonić.

„Ona” - mruknął po spojrzeniu na to, a potem na mnie, zapytał - „Czy chcesz, żebym odebrał?”

Przez chwilę nie mogłam myśleć.

Ponieważ poza moją matką, która często była bezsilna, by zrobić to, co zawsze robiła, gdyby mogła stanąć między mną a gównem życia, nikt nie stał między mną a gównem życia.

Nie byłam sama.

Jak już wspomniałam, miałam mamę. Przyjaciół. Kiedy mój brat nie był napity lub nie był na mnie wkurzony (bez powodu), miałam Briana.

Ale w większości przypadków byłam sama.

I do tego momentu godziłam się z tym. Mama mnie wzmocniła. Życie uczyniło mnie silną. Oczywiście zabrałam się do rzeczy.

I nie wyszło mi to źle.

Po prostu, gdybyś mnie zapytała, powiedziałabym, że jestem dumna z tej części mnie.

Do tego momentu.

Och, wciąż byłam dumna.

Ale było coś znaczącego, obudziłam się obok Boone’a i zaproponował, że stanie między mną a czymś, co z pewnością będzie ciosem w takiej czy innej formie.

To było tak znaczące, że nie mogłam nawet mówić.

„Ryn” - ponaglił, gdy nie odpowiedziałam.

Chciałam zobaczyć, co powiedziałby Angelice, gdyby odebrał ten telefon.

Ale dla mnie, kiedy Portia i Jethro byli na linii, a moja pozycja była niepewna, jeśli chodzi o nich, więc nie mogłem przetestować tych wód.

„Wezmę to” - wymamrotałam.

Przekazał telefon, a ja odebrałam.

„Ang?” - odpowiedziałam.

„Musisz tu natychmiast przyjechać.”

Moje serce ścisnęło się.

„Czy coś jest nie tak z jednym z dzieci?” - zapytałam.

Boone pochylił się bliżej.

„Tak, coś jest nie tak” - oznajmiła Angelica - „Portia jest wrzodem na moim tyłku”.

Byłam tak oszołomiona tym ogłoszeniem, odpowiedzialna za to, że Portia jest wrzodem w czyimś tyłku, siedziałam nieruchomo i cicho, i patrzyłam na moją pościel zakrywającą biodra Boone’a.

„Więc przyjedziesz?” - zażądała.

„Ja…” - zaczęłam.

„Mówi, że nie zrobi nic, dopóki jej ciocia Ryn się tu nie pokaże.”

Moje oczy powędrowały do Boone'a.

Uniósł brwi.

„Przepraszam, ona nie…?” - dalej nie dotarłam.

„Nie umyje zębów. Nie ubierze się. Nawet nie wstanie z łóżka. Nie zrobi nic, dopóki się nie pokażesz” - poinformowała mnie Angelica - „Więc musisz tu przyjechać, żeby ta mała suka wstała z łóżka i zabrała swój tyłek do szkoły.”

Okej.

W porządku.

Jeden.

Dwa.

Trzy.

Cztery.

Zanim zdążyłam dojść do dziesięciu, Boone ujął moją szczękę w swoją dłoń, a moje skupienie, które zamgliło się z wściekłości, skupiło się na nim.

„Ryn” - Angelica wgryzła mi się w ucho - „Jedziesz czy co?”

„Czy właśnie nazwałaś swoją siedmioletnią córkę suką?” - zapytałam.

Opuszki palców Boone’a wbiły się w moją skórę, zanim opuścił rękę.

„Zachowuje się jak mała suka” - powiedziała Angelica.

„Okej, nawet nie wiem od czego zacząć” - odpowiedziałam.

„Nie potrzebuję kolejnego wykładu od ciebie, Ryn. Chcę tylko, żebyś tu przyjechała i zabrała jej tyłek do szkoły. Potrzebuję odpocząć od jej postawy, którą serwowała przez cały weekend.”

Ach.

Zaświtało.

Więc powiedziałam - „Rozbijając to, co mówisz mi, że nieumiejętność bycia matką i niezdolność do wyciągania własnej córki z łóżka i przygotowania jej do szkoły wkurza ciebie, ponieważ przez cały weekend byłaś skonfrontowana z faktem, że dotąd nie byłaś matką.”

„Pieprz się, Ryn” - syknęła i rozłączyła się.

Zamknęłam oczy i opuściłam rękę z telefonem na kolana.

„Widzę, że ja powinienem był odebrać” - powiedział Boone, jego głos znów był chrapliwy, ale nie było w nim snu.

Otworzyłam oczy.

„Portia nie chce wstać z łóżka, dopóki nie przyjadę” – powiedziałam mu.

„Innymi słowy, jej córka tęskni za matką, którą zna od urodzenia, a Angelica tego tak bardzo nie lubi.”

„Tak.”

„I to ona postawiła się w takiej sytuacji.”

„Tak.”

„I zamiast się tym zająć, dzwoni do ciebie jak zwykle, mimo że od lat jest na ciebie gównem.”

Westchnęłam, a potem powtórzyłam - „Tak.”

Jego ton złagodniał, kiedy powiedział - „Ryn, kochanie, ona sama musi to rozwiązać”.

„Portia musi iść do szkoły”.

„To problem Angeliki.”

W tym momencie gwałtownie wciągnęłam powietrze przez nos i wstrzymałam je.

Nie byłam zła ani zirytowana.

Próbowałam się wzmocnić, ponieważ miał rację.

Musiałam stanąć na nogi, nie tylko dla siebie, ale także dla dzieci i, w pewnym sensie, także dla Angeliki.

Już miałam skinąć głową, kiedy mój telefon znów się odezwał.

Oboje spojrzeliśmy na to i wiedziałam, że Boone przeczytał ekran, ponieważ chrząknął - „uchu”.

Ale nawet jeśli to wskazywało, że miał zamiar interweniować w tym momencie, byłam tym, kim byłam.

To było moje gówno.

Więc odebrałam telefon.

„Brian, posłuchaj…” - zaczęłam na powitanie.

I znowu nie posunęłam się dalej.

„To ty spowodowałeś ten bałagan, Ryn” - ugryzł mój brat - „Najmniej, co możesz zrobić, to pomóc podczas przejścia.”

Pomoc podczas przejścia?

Na jakiej planecie żyli ci dwoje?

„Pozwól mi to wyjaśnić” - powiedziałam - „Już mnie zabierają na przejażdżki przez ciebie i Angelicę. Wyjaśniam to jasno. Wyciąłeś mnie z życia dzieci. A kiedy dzieciom się to nie podoba, bo kochają swoją ciotkę, nie tylko obwiniasz mnie za sytuację, którą stworzyłeś, ale jeszcze chcesz, żebym to ja ją wyprostowała? Kiedy wy wszyscy powinniście zrozumieć, że dzieci nie tylko powinny oczekiwać, że ich rodzice to wyprostują, ale na one to zasługują?”

„Dlaczego wiedziałem, że dzwonienie do ciebie to strata czasu?” - Brian zadał pytanie, na które najwyraźniej nie chciał odpowiedzi.

Problem polegał na tym, że niewyraźnie wypowiadał słowa.

Albo jeszcze nie położył się spać, albo był tak walnięty, kiedy to robił, że obudził się pijany.

„Nie mogę uwierzyć, że rozrzuciłaś swoje gówno mamie i Brendzie” - ciągnął.

Nie poinformowałam go, że to nie moje gówno, ale zamiast tego wzywałam Briana i Angelicę do ogarnięcia ich gówna.

Powiedziałam - „Nie rozmawiam z tobą w tym stanie”.

„Jestem tylko w takim stanie, w jakim mnie umieściłaś” – odparł.

„Przepraszam, czy wczoraj wieczorem miałam halucynacje? Czy zamiast tego byłam u ciebie, wpychając ci whisky do gardła?”

„Ryn” - szepnął Boone.

Skupiłam się na nim.

„Rozłącz się, mała” - ciągnął, dokładnie w chwili, gdy Brian powiedział - „Jesteś kawałkiem pieprzonej roboty.”

Nie rozłączyłam się.

Powiedziałam mojemu bratu - „Mam ciągle jedyną nadzieję, Brian. Jedyna nadzieja dla ciebie i twoich dzieci, a nawet Angeliki jest taka, że pewnego dnia usiądziesz przede mną z kartką papieru, czytając mi o zadośćuczynieniu, które wyrządzasz w drodze powrotnej do siebie i nie czujesz się zbytnio totalnym i całkowitym dupkiem za to, że tak mnie potraktowałeś.”

I tak.

Wtedy się rozłączyłam.

Wyłączyłam też telefon.

Nie tylko dzwonek.

Telefon.

Chciałam rzucić nim przez pokój.

Chciałam też wyskoczyć z łóżka i krzyczeć na całe gardło.

Nie wspominając już o wyskoczeniu z łóżka, ubraniu się i zaciągnięciu dupy do Angeliki, żeby zaopiekować się Portią i Jethro.

Nic z tego nie zrobiłam.

Po prostu wpatrywałam się w czarny ekran mojego telefonu, nie mogąc nic zrobić, aby poradzić sobie z przytłaczającą bezradnością, jaką czułam wobec ludzi, których kochałam, którzy byli tak popieprzeni, że w tamtym momencie nie było sposobu, aby ich od tego oderwać.

I jak bardzo to wszystko bolało.

„Ryn.”

Nadal wpatrywałam się w telefon.

„Kathryn, kochanie, spójrz na mnie.”

Podniosłam oczy na Boone’a.

„Więc tak, jestem tą dziewczyną, której dajesz szansę, a która ma tyle bagażu i gówna ciągnącego się na jej życie, że nie tylko zastanawiasz się, co do cholery było z tobą nie tak, że dałeś jej szansę, zastanawiasz się nad przejściem do innego państwa, aby uciec przed nią i wszystkimi jej śmieciami.”

„Nawet nie blisko” – powiedział łagodnie.

Człowieku, czy był tak dobrym facetem?

„Obwiniają mnie o to wszystko” - powiedziałam mu.

„Oczywiście, kochanie” - odpowiedział - „To ich sposób działania. Nie biorą na siebie odpowiedzialności.”

Miał rację.

„Portia to dobry dzieciak” - powiedziałam mu - „Opiekuje się bratem. Nie jest typem dzieciaka, który wpada w złość. Po prostu… to mnie przeraża, Boone, kiedy pomyślę, co się tam dzieje, że zareagowała tak skrajnie na to, że mnie nie było w pobliżu.”

„Może powinnaś zadzwonić do mamy” - zasugerował.

„I wciągnąć ją w ten bałagan?” - zapytałam.

„To twoja decyzja, ale ona powinna wiedzieć lub może chcieć wiedzieć, co się dzieje, lub może potrzebować wiedzieć, na wypadek, gdyby ją okłamywali, kiedy wezwą ją, by pomogła.”

„Jedną z rzeczy, o której wiem, jest to, że Brenda nie opiekowała się dziećmi w ten weekend po tym, jak Angelica próbowała szybko coś wyciągnąć. Angelica była z nimi przez cały weekend. I oczywiście nie poszło jej zbyt dobrze.”

„To nie twój problem, Ryn.”

„To moja bratanica i bratanek”.

Ujął moją szczękę w obie ręce i wtulił twarz w moją - „To jest do bani. To trudne. Nie rozumiem, jakie to trudne, ale rozumiem, że jest ci ciężko. To nadal nie twój problem. Choć może to być trudne dla tych dzieci, muszą nauczyć się, jak być rodziną, jakkolwiek to się stanie, a nie mogą tego zrobić, jeśli ty ucierpisz dla nich finansowo, emocjonalnie i swoim czasem.”

I wzięłam kolejny ostry wdech powietrza przez nos.

„Myślisz, że są w niebezpieczeństwie?” - zapytał.

Ta myśl nie przyszła mi do głowy. Przynajmniej nie w konwencjonalnym znaczeniu słowa „niebezpieczeństwo”.

„Nie” - odpowiedziałam - „Angelica ich kocha. Brian je uwielbia. Ale zaniedbanie jest zaniedbaniem, Boone.”

„I to właśnie próbujesz powstrzymać, mam rację?”

Gówno.

Miał rację.

I nie mogłam się powstrzymać, aby pobiec za każdym razem, gdy Angelica dzwoniła i oszukiwała, namawiała lub wpadała w napad złości, żeby skłonić mnie do odegrania swojej roli, kiedy ona nie miała ochoty.

To nie było bycie matką.

To prawda, że zaczynała jako młoda mama.

Ale nie miała już tej wymówki.

Musiała się uczyć, a robienie tego za nią nie pomagało.

Wiedziałam, że Boone wiedział, że doszłam do tego wniosku, kiedy dotknął na chwilę mojego czoła swoim, zanim odsunął się i opuścił ręce z mojej szczęki.

Oczywiście miał rację również w czymś innym. Mama powinna wiedzieć, choćby dlatego, że w końcu byłaby gotowa poradzić sobie z tą sytuacją, gdyby jedno lub drugie z nich nie ją wezwało.

„Zadzwonię do mamy” - mruknęłam.

„Dobrze, pójdę zrobić kawę” - odparł Boone.

Nacisnęłam przycisk, aby włączyć telefon, Boone pocałował mnie niezbyt długo (niestety), po czym wstał z łóżka.

Nie patrzyłam, jak mój telefon się uruchamia.

Patrzyłam na tyłek Boone’a w bokserkach, kiedy wychodził z pokoju.

Na szczęście nie miałam poczty głosowej ani nieodebranych połączeń w ciągu tych kilku minut, w których mój telefon był wyłączony.

Niestety, moja rozmowa z mamą została przerwana przed odebraniem lub pocztą głosową, co oznaczało, że nie była dostępna.

A to oznaczało, że rozmawiała przez telefon z kimś innym.

Wiedziałam z kim.

Wyszłam z łóżka i udałam się do łazienki, aby umyć zęby, gdy w mojej dłoni zadzwoniła komórka.

Mama.

Odebrałam telefon - „Hej.”

„To nie twoja sprawa, Kathryn, i nie moja. Brenda zrobi, co musi, chociaż mogę cię poinformować, że nie jest szczęśliwa z powodu zachowania Angeliki. Jeśli się załamie, zobaczymy. Robiła to w przeszłości. Ale idziemy zjednoczonym frontem, rozumiesz mnie?”

„Wygląda na to, że miałaś taką samą pobudkę jak ja” - zauważyłam, wchodząc do mojej maleńkiej łazienki.

„Powinniśmy były wymyślić strategię” - stwierdziła - „Chociaż nie sądziłam, że Portia może się postawić.”

Wzięłam kolejny ostry wdech przez nos.

Mama to usłyszała.

„Uważaj na to, cukiereczku, dostaniesz zawrotów głowy” - ostrzegła cicho mama.

Wiedziała.

Miewałam tak. Ten ostry oddech, który zwykle poprzedzał wstrzymywanie przeze mnie oddechu, aby kontrolować coś, gdy życie wymykało się spod kontroli.

Raz zemdlałam podczas rzadkiej wizyty u mojego ojca, a on rozpłakał się, narzekając na to, że mama złoży jakieś dokumenty, co może oznaczać, że zabierze mu wypłatę i nie będzie w stanie zapłacić swojej hipoteki.

Jeśli pamięć mnie nie myliła, w tym czasie był właścicielem ponad dwustu metrów kwadratowych domu w Littleton, w którym znajdował się stół bilardowy, jacuzzi, barek, a w garażu znajdowały się odpicowane Ford Bronco i Corvette Stingray. Więc nawet wtedy, kiedy miałam czternaście lat i słuchałam jego gówna, wiedziałam, że nie ucierpi.

Ale moja matka tak.

Brian też.

I ja.

Materialnie.

I w innym znaczeniu.

„Racja, mamo” - mruknęłam, wpatrując się w moją elektryczną szczoteczkę do zębów, zastanawiając się, czy mogłabym nałożyć na nią pastę do zębów podczas rozmowy telefonicznej z mamą, woląc myśleć o tym, a nie o innych rzeczach wypełniających mój krótki i już nie-tak-świetny-dzień.

„Znajdę czas, w którym będzie trochę spokojniej i pójdę porozmawiać z twoim bratem” – zadeklarowała mama.

Fantastycznie.

„Mamo…” - zaczęłam jej mówić, że nie jestem pewna, czy to taki super pomysł.

„Nie z tobą, Kathryn. Zrzucił na ciebie odpowiedzialność za to, co stało się z jego życiem. To nie w porządku. To niesprawiedliwe. I boli mnie, gdy to mówię, ale z tego powodu myślę, że byłabyś przeszkodą, gdybyś tam była.”

I znowu…

Potrzeba płaczu.

Nie wciągnęłam oddechu przez nos, bo na szczęście Boone pojawił się w drzwiach.

Oparł gołe ramię o futrynę i przyglądał mi się łagodnymi oczami.

Nie włożył dżinsów, co oznaczało, że wiele z niego było w zasięgu wzroku.

A wszystko to było spektakularne.

Ale taki był mój poranek, nawet to nie pomogło.

„Myślę, że to dobry pomysł” - powiedziałam mamie, ale mój wzrok utkwił w twarzy Boone’a.

„Od tego momentu musimy myśleć strategicznie” - powiedziała mama - „Więc dam ci znać, kiedy to się stanie, co zamierzam powiedzieć, i chciałabym, żebyś była dostępny w tym czasie, bym, kiedy to się skończy, mogła do ciebie podejść i ci to przekazać.”

I być tam dla ciebie, ponieważ to pójdzie prosto w gówno i będziesz musiała to na kogoś nałożyć.

„Brzmi jak plan” - zgodziłam się.

„Nie będę się tam ciągnąć, kochanie”.

„Dobrze mamo.”

„W porządku” - powiedziała - „A teraz prześpij się. Wiem, że tańczyłaś ostatniej nocy. Martwię się, że nie wysypiasz się wystarczająco.”

Nie ma mowy, żebym po tym wszystkim zasnęła.

„Zrobi. Kocham cię mamo.”

„A ja kocham ciebie. Wszystko będzie dobrze, Kathryn.” - Powiedziała ten ostatni kawałek bardzo szybko, jakby próbowała mnie przekonać, że nie kłamie, a może przekonać samą siebie. Jednak kiedy kontynuowała, nie kłamała. - „Tak, czy inaczej.”

Pożegnaliśmy się, położyłam telefon na krawędzi umywalki na cokole i skupiłam całą uwagę na Boone.

Potem to opowiedziałam.

„Dostała telefon. Też nie idzie. Mówi, że jesteśmy zjednoczonym frontem. I wkrótce spróbuje znaleźć dobry czas, by usiąść i porozmawiać z Brianem.”

„Czuję, że to najgorszy możliwy czas, a najlepszy możliwy, biorąc pod uwagę, że twój dzień jest gówniany i nie może być dużo gorzej, aby podzielić się z tobą czymś, co prawdopodobnie wkurzy cię po maksymalnie.” – ogłosił.

Ocho.

Postanowiłam nic nie mówić.

Nie ruszył się ze swojego swobodnego-nie-swobodnego rozwalenia się przy framudze drzwi, kiedy zauważył - „Wiesz, że sprawdziłem cię.”

„Taaaak” - powiedziałam powoli to jedno słowo, przeciągając je.

„Cóż, kiedy robię takie rzeczy, jestem dość dokładny.”

Zacisnęłam usta.

To było inwazyjne i będziemy musieli o tym porozmawiać.

Nie można zaprzeczyć, że jego działania ujawniły coś, o czym musiałam wiedzieć, nawet jeśli teraz był to bałagan, chociaż to nie była jego wina.

Ale chociaż nie miałam nic do ukrycia, nawet gdybyśmy byli razem, a Boone sprawdzałby mnie, to byłoby bardzo w porządku.

Jednak teraz nie było czasu, aby o tym dyskutować.

„Wykładając szybko, drenażem była twoja rodzina, więc na tym się skupiłem” - kontynuował.

Milczałam.

„Więc ta linia zaprowadziła mnie prosto do twojego taty.”

Gówno.

„Boone”

To wszystko, co powiedziałam, ponieważ w zależności od tego, co się dowiedział, to było wszystko, co można było powiedzieć.

„Nie ma różnicy dziewczyny czy chłopaki” – powiedział Boone - „Albo pokładasz nadzieję w Bogu, że dorośniesz, będziesz jak twoja matka, jak ty, albo masz nadzieję, że nie będziesz miała w życiu nic jak ona. Na szczęście dla mnie jestem taki jak ty. Miałem tatę, na którym mogłem się wzorować i nadal mam. Twój brat nie miał.”

„Słyszę cię.”

„Nie wiem, dokąd to prowadzi faceta, ponieważ tego nie mam. Po prostu wiem, że istnieje duża szansa, że nie zabierze go to w dobre miejsce. Na przykład, może spierdolić swoje życie, rodzinę, tak jak zrobił to jego ojciec, lub coś gdzieś po drodze, prawdopodobnie przysiągł sobie, że nigdy tego nie zrobi, i na pewnym poziomie wiedząc, że idzie w ślady swojego taty, topi to gówno w dnie butelki, ponieważ nie może poradzić sobie z tym gigantycznym pojebaniem.”

„Myślę, że alkoholizm to choroba, którą trzeba leczyć, Boone.”

„Zgadzam się. Ale jest katalizator, który wyzwala potrzebę, by nie myśleć ani nie czuć, a uzależniające zachowanie jest kontynuowane, Ryn. I nie możesz leczyć czegoś, jeśli nie znasz przyczyny.”

Miał niewątpliwie rację.

„Ile wiesz o tacie?” - zapytałam.

„Wiem, że do niego nie dzwonisz ani się z nim nie spotykasz, twój brat do niego nie dzwoni ani się z nim nie widzi i nie ma go na drzewie telefonicznym Angeliki, gdy ona potrzebuje nowego stroju.”

Hmmm.

Boone szedł dalej.

„Wiem, że miał wyroki za niepłacenie alimentów. Wiem, że wytoczył kontrargument, twierdząc, że twoja matka wstrzymuje odwiedziny ciebie i twojego brata. I wiem, że zarówno ty, jak i Brian zeznawaliście przed sędzią, że wtedy, kiedy rzekomo mu odmawiano, po prostu się nie pojawiał.”

Cóż, dokumenty sądowe były aktami publicznymi.

Więc tak, to było niesamowite wiedzieć (nie), że gdzieś tam gówno mojego życia rodzinnego było dostępne dla każdego.

A jedną z osób, które je przeczytały, był Boone.

„I wiem…” - kontynuował Boone - „…, że byłaś właścicielką tego domu, który chcesz przywrócić prawie od roku i nie został on nawet w pełni zdemontowany. Gdyby mój tata był tutaj, miał córkę i to byłoby coś, co chciałaby zrobić, a życie przeszkadzałoby jej w tym, byłby tam w każdy weekend, wyciągał dywan zmoczony kocimi sikami i ścinał kamień, by pasował do francuskich drzwi.

Miałam wspaniałą mamę. Powinnam z tym skończyć. Wielu ludzi nie przejmowało się żadnym z rodziców.

Ale sposób, w jaki Boone opisał swojego tatę, sprawił, że tęskniłam za wspaniałym tatą.

„Więc bagaż, który noszę, jeszcze cię nie odstrasza?” - spytałam żałośnie.

„Mój najlepszy przyjaciel z wojska wyszedł mniej więcej w tym samym czasie, co ja; wrócił do domu do swojej żony i ośmiomiesięcznego dziecka, walczył w milczeniu przez sześć miesięcy, nie mówiąc nikomu ni chuja, a potem rozwalił sobie mózg w swoim pickupie w ich garażu.”

Całe moje ciało zakołysało się w szoku i bólu na jego słowa.

„Kochanie” - szepnęłam.

„Whitney, jego żona, znalazła go.”

„O mój Boże” - wydyszałam.

Nie mogłam sobie wyobrazić.

Nie chciałam sobie wyobrażać.

Nawet nie chciałam tego wiedzieć, ale co więcej, wiedzieć, że Boone z tym żył.

„Jej pierwszy telefon był do mnie. Dotarłem tam, zanim zrobiły to gliny.”

Widział przyjaciela w takim stanie.

O Boże.

„Boone”

„Chciałbym zatrzymać kobietę w sposób, jaki jej się podobał, kiedy ją pieprzę. A nigdy naprawdę nie mogłem odpuścić w łóżku, jeśli nie miałem kontroli. Ale to gówno stało się nadbiegiem i pozostało takie po tym, jak zrobiłem to, co zrobiłem, zobaczyłem to, co zobaczyłem i straciłem to, co straciłem w służbie, Kathryn. Czasami będzie to naturalne, potrzeba połączenia się z tobą i dominacji, kiedy to zrobimy. A czasami będzie to terapeutyczne, potrzeba kontroli i uwolnienia.”

Żadnej groźby, że teraz zemdleję. Dostałam za dużo tlenu, ponieważ ciężko oddychałam, na to, co na mnie wyłożył.

„Więc co myślisz o tym bagażu?” - zapytał.

„Myślę, że nasz poranek był zbyt ciężki, by stawić czoła dłużej bez kawy” – odpowiedziałam.

„Nie tego szukam, Słonko” - odpowiedział miękko.

Wiedziałam, że nie.

Gówno!

Gdzie z tym pójdę?

Zaczęłam od - „Okej, przy tym wszystkim, co się dzieje, jestem pewna, że nie przegapiłeś, że jestem dość silną osobą, Boone.”

„Twoje gówno plus moje gówno równa się pieprzona masa gówna.”

Z tym, co mi właśnie dał, widziałam, że się nie mylił.

„Jeśli obiecasz, że się nie złamiesz, ja też tego nie zrobię” - powiedziałam mu.

„Nie mogę obiecać, że się nie złamię.”

O rany.

Poświęciłam chwilę na przetworzenie tego, kiedy to przyjęłam.

Boone, cały ta wysoka, umięśniona dobroć komandosa, ostrzegał mnie, że może się złamać?

Nie miałam pojęcia, jak sobie z tym poradzić, a moje następne słowa, mówiły, że nie miałam pojęcia.

„Boone, kochanie” - wyszeptałam.

„Robi się realne i to szybko miedzy nami, Kathryn. Masz swoje gówno. Mam swoje. Ale twoje jest zewnętrzne. Moje jest wewnętrzne. Jest to również zewnętrzne z kumplami, którzy radzą sobie z takim samym obciążeniem jak ja, a po takiej stracie Jeb’a jak mieliśmy, obiecałem, że będę tam dla nich, tak samo jak oni dla mnie. I jestem temu oddany. Ty i ja podjęliśmy decyzję, aby dać nam szansę, więc nie nosisz ciężaru myślenia, że przez twój bagaż wyjdę za drzwi, musisz wejść z otwartymi oczami, ponieważ to ty możesz być tą, która będzie potrzebowała odejść.”

„Podobał ci się mój wczorajszy strój” - przypomniałam mu.

„Tak” - potwierdziłam.

„I powiedziałeś mi” - kontynuowałam.

„Kochanie, jestem dla ciebie dobrym chłopakiem i wiem, że spodoba ci się to, co zrobię ci w łóżku. Ale komplementy dotyczące tego, jak się ubierasz, nie rozświetlą ciemnych czasów.”

„Jak może być ciemno?” – zapytałam z wahaniem.

„Znam facetów, którzy mają gorzej, i przez większość czasu czuję, że mam na to blokadę lub wentyl, aby odpuścić, jeśli ta blokada wydaje się ześlizgiwać. Ale jeśli się poluzuje, to nie jest fantastyczna podróż przez światło.”

Z trudem wyciągnęłam rękę - „Nie wiem, co chcesz, żebym powiedziała.”

„Ja też nie. Po prostu wiem, że musisz wiedzieć, w co się pakujesz, więc jeśli to nie wypali między nami, nie spieprzę tego od samego początku, ukrywając to przed tobą.”

„Okej, dobrze, mamy to. Jestem ze swoim gównem, ty jesteś ze swoim. To może nie być uroczy początek, który prowadzi do wspólnego jeżdżenia na łyżwach i siedzenia blisko w parku, wpatrując się sobie w oczy, trzymania rożków, podczas gdy lody rozpływają się w naszych dłoniach i serdecznych wycieczek do schroniska, gdzie dostajesz mi szczeniaka, a nad nim gra You've Got the Love. Ale to właśnie mamy. Poza moją mamą nikt nawet nie zaproponował, że stanie między mną a gównem życia, a zrobiłeś to niecałe pół godziny temu. Zrobiłeś to bez wahania, proponując mi odebranie telefonu. Więc myślę, że jedyne, co mam teraz do powiedzenia, to to, że to wezmę.”

Boone po prostu stał tam, zwodniczo od niechcenia, oparty o futrynę.

Ale jego oczy były na mnie gorące.

„Och, i masz niesamowicie cudowne ciało. A tak na poważnie, jest wiele rzeczy, które dziewczyna zniesie, jeśli tylko zaszczycisz jej drzwi choćby tylko swoimi wdziękami.” - zakończyłam to wzruszeniem ramion.

Potem krzyknęłam ze zdziwienia, kiedy podszedł do mnie, i na początku nie miałam pojęcia, jak odpowiedzieć.

Wycofanie się nie wchodziło w rachubę, ponieważ w tej małej łazience nie było dokąd pójść.

Odkryłam, że nie chcę nigdzie iść.

Chwycił moją głowę w dłonie i jego usta mocno opadły na moje.

Pocałował mnie mocniej.

Zrobił to, popychając mnie do umywalki tak, że wbiła mi się w plecy.

Nie obchodziło mnie to.

Ani trochę.

Mniej przejmowałam się, gdy majtki spływały mi po nogach, ponieważ je zsunął.

Nie.

Nie obchodziło mnie to.

Ponieważ dzięki temu wiedziałam, dokąd to zmierza.

Chciałam też tam pojechać.

Znowu - Nie.

Nie mogłam się doczekać, kiedy tam dotrę.

I miałam nadzieję, że dotrzemy tam szybko.

Co oznaczało, że ucieszyłam się, kiedy podniósł mnie za tyłek i posadził na krawędzi umywalki.

Wiedziałam, że lepiej nie wyciągać jego fiuta, żeby żądać od niego, by dał mi to, czego wtedy bardzo, naprawdę bardzo potrzebowałam. I wiedziałam to, z jakim on był i jaka ja byłam.

Więc przekazałam to, wbijając mu paznokcie w tyłek.

Uniósł głowę, spojrzał mi w oczy, jego lśniły, prawie czarne z rozszerzeniem i włączone, moja macica skurczyła się na ten widok i mruknął - „Tak?”

„Tak” - odetchnęłam w odpowiedzi.

„Kochanie” – warknął.

To też zrozumiałam.

To było pytanie.

Na które szybko odpowiedziałam - „Biorę pigułki. Czysta. Ty?”

„Tak.”

Jego ręka była między nami zaledwie sekundę, kiedy poczułam, jak szuka główką swojego penisa.

Złapał, a potem złapał mnie za nadgarstki, uniósł ręce, przełożył je do jednej ze swoich dłoni, oparł się o mnie i przycisnął do lustra za mną.

Zrobił to, wślizgując się do środka.

O…

Tak.

Zamknęłam oczy i moja głowa opadła do tyłu, uderzając o szkło.

Boże, czułam go dobrze. Idealne dopasowanie. To ciało tak blisko. Tak ciepło. Jego zapach. Jego uścisk na mnie.

Jego wolna ręka otoczyła mnie i wtedy zdałam sobie sprawę, że się nie porusza.

Otworzyłam oczy i wyprostowałam głowę.

„Boone…”

Urwałam z powodu wyrazu jego twarzy.

Wystarczy powiedzieć, że nigdy nie zapomnę wyrazu jego niewiarygodnie pięknej twarzy.

Powiedział mi, kilka chwil wcześniej, że powiedziałam właściwą rzecz.

Bardzo właściwą rzecz.

A to dla niego wiele znaczyło.

Niezwykle wiele.

W tym samym czasie to, gdzie był teraz, połączony ze mną, oznaczało to samo.

„Spieprzyłem, nie wkładając pracy, żeby cię wygrać.” - powiedział - „Znowu spieprzyłem, spotykając inną kobietę, kiedy powinienem być z tobą. Spieprzyłem to, bo nie chciałem, żeby nasz pierwszy raz był na umywalce w łazience. Ale w sumie, z tym wszystkim, z tym jak wyglądasz teraz i jak teraz cię czuję, z tym, co mi przed chwilą powiedziałaś, to też wezmę.”

Wygięłam plecy w łuk, by wcisnąć przód w jego klatkę piersiową.

Pochylił głowę i pocałował mnie.

Może zaczęło się szybko, ale potem od razu się ze mną kochał.

Na umywalce w łazience.

Powoli, słodko, dużo całowania, dużo kontaktu wzrokowego, dużo dotykania mnie i robienia tego z pełną czcią.

Szybciej, głębiej, ale słodziej i więcej pocałunków, kontaktu wzrokowego, a teraz chwytania (on, robi to na moim tyłku jedną ręką, a drugą palcami wokół moich nadgarstków).

I wtedy wiedziałam, gdzie jest, po spojrzeniu w jego oczy, jeszcze zanim jego ręka odsunęła się od mojego pośladka i weszła między nas.

Z kciukiem na mojej łechtaczce chciał, żebym tam dotarła.

Więc oddałam mu się, a on mnie tam zabrał.

O tak.

Poszłam tam z westchnieniem i pełnym dreszczem, a kiedy dotarłam do miejsca, w które mnie zabrał, nigdy nie chciałam wyjeżdżać.

Obserwował mój orgazm.

Potem zabrał tam siebie.

Obserwowałam jego.

Łał.

Zawsze uważałam, że jest piękny.

Ale to?

To było piękne.

Miałam sporo doświadczenia z seksem, ale nie mogę powiedzieć, że kiedykolwiek robiłam to na umywalce w łazience.

I nigdy za milion lat nie podejrzewałabym, że zrobienie tak tego będzie najgłębszym i najbardziej intymnym doświadczeniem, jakie kiedykolwiek przeżyłam w moim życiu, w taki sposób, że ta chwila najprawdopodobniej będzie trwała przez resztę. Ale tak się stało z Boone’em i ze mną.

Całował mnie delikatnie i wślizgiwał się i wysuwał, zanim wsunął się, zakończył całowanie i złapał moje powoli otwierające się oczy.

Podobało mi się to wszystko. Wliczając w to fakt, że trzymał mnie tam, gdzie byłam, nie puścił moich nadgarstków, nawet gdy doszliśmy do delikatnych części „po”.

„Najlepszy gust muzyczny, kochanie” - mruknął.

„C-co?” - wypchnęłam.

„You've Got the Love. Nigdy nie zastanawiałem się, jaki utwór byłby tłem do na-rożkach-lodach-w-parku. Ale ten jest na miejscu.”

Czy nadal był we mnie po naszym pierwszym razie i…

Drażnił się ze mną?

„Jeździsz na łyżwach?” - zapytałam.

„Pensylwania to nie Minnesota, ale nie byliśmy ostatni na hokejowych stawkach.”

„Hokej?”

„Często skopano mi tyłek, kiedy byłem chudym skurwielem. Więc kiedy się wypełniłem i wróciłem na lód, czułem się cholernie dobrze, pukając tych facetów w tyłki.”

Uśmiechnęłam się do niego.

Odwzajemnił uśmiech.

Potem zauważyłam - „Myślę, że świetnie sobie poradziliśmy z tym powolnym działaniem. Co to jest? Czekaliśmy całe półtora dnia zanim w to weszliśmy? Rządzimy.”

Zaśmiał się na to, to było absurdalnie niesamowite widzieć to w tym samym czasie, ale to zniknęło i puścił moje nadgarstki, aby mógł złapać moją twarz obiema rękami.

„Nie pozwól mi tego spieprzyć” - wyszeptał z jakiegoś powodu, jego oczy skierowane były na moje usta.

„Nie pozwól mi tego spieprzyć” - odszepnęłam.

Jego spojrzenie podniosło się do moich oczu.

„Umowa.”